duchy - kto się spotkał?

[anka]

Od dawna nie spotkałam się z tymi zjawiskami, ale nie moge zapomnieć tego, co niewątpliwie miało miejsce.Kto pomoże wyjasnić?
Zjawisko pierwsze:kot
Umarła moja ukochana babcia.Nigdy nie miałam z nia konfliktu, kochałysmy się bardzo.Umierała w domu, terminalnie chora na raka.
Zeby było zrozumiałe, ważny jest rozkład domu, co spróbuję opisac.
Był to mały domek, stojący frontem do piaszczystej uliczki. Stał troche w głębi, w ogrodzie. otoczony ciężkim płotem z betonowych elementów.Wchodziło się do ogrodu przez drewniana furtkę, zaopatrzoną w spręzynę, więc - trzaskającą głosno za każdym wchodzącym.Betonowa scieżka wiodła od furtki do schodów domu, a piach przyniesiony z uliczki skrzypiał pod butami.
Po smierci babci dom został właściwie sprzedany, ale z warunkiem, że jeszcze troche w nim pomieszkamy.
Wielkie inwestycje juz się nie opłacały, ale akurat ja wróciłam do domu z e szkoły z internatem - i należało wykroić kawałek miejsca dla - w końcu dorosłej już - panny. Wiele zrobic się nie dało, ale z wielkiego pokoju babci zrobiono kuchnię, oddzieloną rodzajem masywnego, stałego parawanu - a w pozostałej części urządziłam się ja.Bo tylko ja się nie bałam - w końcu babcia tam zmarła.
Moje łozko stało pod ściana, ża duzym, babcinym stołem.Nad łozkiem wisiała wprawdzie nocna lampka, ale chyba xle przeprowadzono instalację, bo ciągle się psuła.A wtedy musiałam wyłazic zza stołu, po ciemku trafić do dośc odległych drzwi wejściowych, gdzie znajdował się kontakt i zapalić głowne światło.Piszę to tak dokładnie, bo w tych pomieszczeniach miało miejsce kilka dziwnych zdarzeń.Może opiszę je wszystkie.

Wiec - kot.
We Wszystkich Swiętych (pierwszych po smierci babci) wróciliśmy do domu bardzo późno. U nas nie nocowali przyjezdni goście, nie było gdzie. Niemniej - należało z nimi pogadać w domu naszych cioć - babć, bardzo obszernym i gościnnym.
Nie miałam zadnych szczególnych wrażęń , choc to był pokój zmarłej , a noc trochę jednak niesamowita.Ale jakoś nie bardzo chciałam doczekac "godziny duchów", więc - nieco na siłę- usiłowałam zasnąć. A kot się rozszalał.Jak na złość.
Ile razy przymknęłam oko - kociak akurat walnął o ziemię drewienkiem spod kuchni, wyciągnął gazetę i szeleścił nia w dzikiej zabawie po podłodze.
Było tam dośc chłodno, więc wyłazenie z ciepłego łozka i latanie za małym zbójem mogło mnie najwyżej rozbudzić.Ale wstałam wreszcie, doczłapałam do kontaktu przy drzwiach w zbrodniczym zamiarze wyrzucenia kota . Ale on szmyrgnął gdzies między nózkami parawanu, ukrył się pod którymś ciężkim, starym meblem - i po zawodach.Zgasiłam światło, zakopałam się w kołdrę - a kot wylazł i rozpoczął zabawe na nowo.
No i tak razy kilka.Wreszcie wpadłam na pomysł: nad piecem kuchennym była lampka. Pomyślałam sobie, że jeśli ją zostawię zapaloną, w świetle padającym przez nózki parawanu zlokalizuję kocia kryjówkę. Wyczołgałam się kolejny raz z betów i zapaliłam te lampkę. Kot dał spokój - poszedł spać, a zapalona lampka została.
Rano wstał tata i zapragnął się poinformowac, po co zostawiłam to światło na noc.No, więc - ziewając po nocy pełnej szaleństw - wzięłam się do opowiadania
Tata słuchał, ale patrzył na mnie dziwnym wzrokiem ( a był w tych sprawach sceptykiem absolutnym).Sytał:
- Kochana, czy tobie się napewno nie przyśniło? Bo ja kota wieczorem jak najbardziej osobiście wypuszczałem na dwór...O, popatrz, własnie się dobija!
Po czym otworzył drzwi - i wpuścił niewinne stworzenie.A mnie dopiero wtedy włosy stanęły dęba.

[anka]

Właściwie do tej histori był mi poterzebny opis domu, ogrodu, furtki na sprężynie, piaszczystej uliczki i betonowej ścieżki przed domem.
Mój chłopak, późniejszy mąż zresztą, był w wojsku, gdzie mu się bardzo nudziło.Zjawiał się (300km) zupełnie nieoczekiwanie, wyskakiwał jak diabeł z pudełka, tyle, że zawsze o tej samej porze, ponieważ mógł przyjechac tylko jednym pociągiem - o 23.
Później był ukochanym zięciem, ale wtedy - nie bardzo lubianym kandydatem. No, tak się układało.
Mieszkał na drugim koncu miasta, a przybywał o wiele bardziej do mnie, niz do mamy, więc najpierw składał wizytę mnie. I m.i.te nocne wizyty wkurzały moich rodziców. Więc opracowalismy system gwizdań, cichych melodyjek - czyli "sygnałów wywoławczych" na benefis tych nagłych przyjzdów.
Tego dnia nawet mi się nie sniło, że przyjedzie: dopiero co wyjechał był do jednostki.
W zgrzebnej, barchanowej koszuli, bardzo mało wyjściowej, czytałam cos w łozku. Cały dom juz spał, z wyjątkiem mojej mamy, która siedziała u sąsiadki na herbatce z plotami.
Nagle ktos cichutko zapukał w małe okienko od strony ogrodu.
Najbardziej przeraziło mnie, że chłopak zastał mnie w tym pięknym (ale cieplutkim) barchanie.Ale - jesli bedzie nadal pukał - obudzi reszte rodziny. Trzeba reagowac natychmiast,zanim dojdzie do draki.Tylko ten "peniuar"...
Następnie skojarzyłam, że cos jest nie tak: przez ten cięzki, betonowy płot nie było sensu przełazić, mógł zwyczajnie runąć pod ciężarem człowieka. Poza tym - na cichej uliczce nawet w dzień było słychac ludzkie kroki, a nie słyszałam nic. Więc spadł z nieba do ogrodu? Bo napewno nikt nie szedł ulicą, napewno nie trzasnęła furtka, napewno nie skrzypial pod butami piach na wycementowanej ścieżce. I czemu zwyczajnie nie posłużył się żadnym z umówionych sygnałów, tylko właził, gdzie go nie prosili?
Olśniło mnie: w domu naprzeciwko mieszkali obcy, lokatorzy notorycznie zapominający kluczy.Niby prosciej im było wejść do ogrodu i zapukać do drzwi, niz deptać kwiaty pod oknami gospodyni - ale tacy obcy mają pomysły...Odczekałam chwilę.
Niestety, cichutkie pukanie znów dobiegło od strony ogrodowego okna.
Juz zaczęłam zbierać nieszczęsne barchany i wyłazic z łożka, kiedy usłyszałam wszystko, co powinnam normalnie usłyszeć: kroki na uliczce, trzaśnięcie furtki...tylko na tym się normalność skończyła. Wiedziałam, że to mama, ale czego stoi przy furtce po nocy, czemu nie wchodzi?
Oczywiście - bo w świetle padającym z tego okna, w które mój miły pukał, zobaczyła człowieka.
A człowiek wystrojony w mundur i wojskową czapę nie był dla niej anonimowy.
Draka wisiała w powietrzu, a ja siedziałam w łóżku i czekałam, aż mama się pozbiera i wparuje z kazaniem.
Wreszcie weszła do przedsionka. Słyszałam jak - dziwnie powoli- przekręca klucz w drzwiach zewnętrznych, zobaczyłam jak wchodzi do domu, blada jak opłatek. Nawet usta miała zupełnie bezbarwne.Oparła się ciężko o dzrzwi i stała bez słowa. Zapomniałam o drace, naprawdę zrobiło mi się strasznie przykro.
- Mamo,ja go zeklnę od ostatnich - wydukałam
- Jakiego "go", o czym ty mówisz? - wydukała ona.
- No, przeciez ... - ale mama machnęła ręką, złapała oddech i powiedziała:
- Babcia...była babcia.
_- Czyja babcia? - zgłupiałam. Przeciez nasza babcia nie zyła od kilku miesięcy!
- Nasza babcia. Stała tu, miedzy rynną a schodami, przy ganku.
Wnerwiłam się: przeciez w i e m , kto to był, nie mam żadnych wątpliwości, pukał do okna!
Ale mama też nie miała wątpliwości: jasna, księżycowa noc, chyba potrafi odróznić chłopaka w mundurze, od stojącej o parę kroków własnej matki, zwłaszcza ubranej w strój, w którym została pochowana.
No i to mnie przekonało. Babcia zażyczyła sobie być pochowana w stroju, w którym chowano kobiety z jej rodziny: począwszy od bielizny szytej w domu, aż po koronkowy, biały czepiec mężatki. Sama ją ubierałam po smierci, z czym było mnóstwo kłopotów.Nigdy jej w tym czymś nie widziałam,nie wiedziałam do czego słuzy milion guziczków. Przeciez nie chodziła w takim czymś ani do kościoła, ani z wizytą, ani do teatru.
Ale do trumny - zażyczyła sobie akurat tego.
IA noc byla rzeczywiście jasna, księżyc wielki - i nie było mowy, żeby jej własna córka miała wątpliwości, kto się na nią zaczaił przy drzwiach od domu, w odległości trzech metrów.

[anka]

Jesli ktoś się spotkał z podobnymi zjawiskami i ma jakies wyjasnienie, bardzo o to proszę.Moja babcia napewno nie zostawiła ukrytych za obrazem brylantów, o których zapomniała za zycia, miała nalezyta obsługę w postaci mszy, nikomu nie zrobiła krzywdy - a gdyby zrobiła, nie moglibysmy jej naprawić, z prostej nieświadomości. Ale to nie wchodziło w grę: była naprawdę słodką istotą. Jednak zdarzenia te miały miejsce naprawdę.
Nie wiem, może - kochając nas - chciała dac znac, że człowiek "cały nie umiera"?

[Koffee]

podobne zjawiska... coz, kiedy umarla moja prababcia, w naszym mieszkaniu, w ktorym razem z nia mieszkalismy, zaczaly pekac szyby - po prostu, niby nic się nie dzialo, a szyby pekaly, miedzy innymi w moim pokoju - mysle, ze byl to po prostu jakis sygnal, ze czlowiek nigdy nie umiera calkiem, ze jest nadal, i jest ta sama osoba co za zycia, i pamieta nadal

[Nikon]

w nocy gdy umarla moja Babcia wracalem z pracy obok jej mieszkania bylo okolo 2:00, widzialem ja na balkonie jej mieszkania, zdziwilo mnie to bo zwykle o tej poze dawno spala i w tym momencie zadzwonil moj ojciec powiedziec ze babcie umarla. Do tej pory czuje jej obecnosc czasem zdaje mi się ze ja slysze. mysle ze zmarli staraja się porozumiec z nami, ostrzec przed czyms i ochronic

[cleric]

niesamowita historia.. moze babcia faktycznie chciala pokazac ze nie odeszla i nie rozplynela się w nicosci. a moze chciala cos powiedziec. duchy nie pokazuja się raczej ot tak bez powodu, moze bylo to pozegnanie?

[Darnok]

czemu akurat babcie? ;/

[Koffee]

staruszki potrafią całymi dniami rozmyślać o wnukach

bo nie mają nic lepszego do roboty, to myśla o wnuczkach, oglądaja tlenowele i chodza na cmentarze

[Eva unit 01]

bo nie mają nic lepszego do roboty, to myśla o wnuczkach, oglądaja tlenowele i chodza na cmentarze

Myśle, że oni poprostu martwią się o to, co niejako pozostawili po sobie na świecie. Wraz z ich dziećmi, a teraz dziećmi ich dzieci żyje pamięć o nich, a myśle że nikt nawet po smierci nie chciałby zostać zapomniany.

[Koffee]

i jeśli chodzi o dziadków, to mały akcent neopogański:

20 km za Wrocławiem, skąd pochodzi Lesza, znajduje się góra Ślęża, na której dawniej był ośrodek kultu pogańskiego plemion słowiańskich. - To właśnie przez nią wszystko się zaczęło. (....) Po śmierci dziadka, który był dla niej osobą ważną, czuła się samotna i zagubiona. Szukała ukojenia w leśnych wędrówkach po stokach Ślęży. Pewnego dnia, właśnie tam, o zachodzie słońca spotkała się ze swoim dziadkiem. - Wschód i zachód słońca uznawany byłp przez Słowian za magiczny czas, gdy otwierały się bramy zaświatów. I dla mnie też się one otowrzyły. Nagle, kilka metrów przed sobą, w promieniach zachodzącgo na czerwono słońca zobaczyłam dziadka. Za nim stali inni zmarli członkowie mojej rodziny. Widziałam wyraźnie prababcię i jej babcie Paulinę. Dobiegł do mnie głos dziadka: "Spotkamy się w Nawii". To było niesamowite, a jednocześnie tak rzeczywiste, jakbym rozmawiała z żywą osobą - opowiada. - Wtedy zrozumiałam, że wiara przodków jest mi bardzo bliska. Bliższa niż chrześcijaństwo.

[Eva unit 01]

Eee, coś mi się to naciagane wydaje. Tymbardziej dystansuje mnie do tego pochodzenie togo artu

[Koffee]

wydaje ci się naciągane, bo nie jest chrześcijańskie czy bo jest neopogańskie?

[Eva unit 01]

Bo jest z "jakiejś babskiej gazety"
A poza tym opis wydaje mi się troche przesadzony, skłaniałbym się bardziej do tego, że podstawa "relacji" jest prawdziwa, tylko reszte troche rozbudowała wyobraźnia autorki



ps: nie mam uprzedzeń na tle religijnym

[Koffee]

Bo jest z "jakiejś babskiej gazety"

z takiej co ma tytuł jak imie, ale nie pamietam jaki

taki ogólny artykuł o pogankach, gdzieś na forum RKP są linki do skanów

czy opis przesadzony? nie wiem, na paranormalium dziwniejsez rzeczy są

[Eva unit 01]

czy opis przesadzony? nie wiem, na paranormalium dziwniejsez rzeczy są

Racja, w temacie "co mi się śniło"