Mieszanka

[Serephinea]

"Obraz"


Właśnie jadę.
Zapatrzona w jesienny obraz.
Patrzę.
Cmentarz jesienią jest taki piękny.
Cichy, spokojny,
gdzieniegdzie znicz zaświeci.
Patrząc w okna mieszkań
zdaje mi się, że świat śpi.
A może świat śpi, a to ludzie nie?
Wokół mnie każdy człowiek
jest inny.

Jeden patrzy na mnie z zainteresowaniem,
co ja robię? Co tak skrobię?
Inni udają, że ich tu
nie ma.
Wpatrzeni w dal, zamyśleni,


może nad swoimi problemami?
Niektórzy rozmawiają ze sobą,
ale są to rozmowy puste.
Obmawianie innego człowieka,
który jest tego całkiem
nieświadomy.
Nie chcę słuchać.
Wolę patrzeć.
słowa są dla mnie ważne,
lecz trzeba umiejętnie
składać je w zdania,
by nasza mowa nie była
prostacka, lecz miała w
sobie sens głęboki,
nieniszczący wartości
słowa.
A obraz jest czysty
nieskazitelny, nie rani.
Jesienny widok, który mam
przed sobą
jest urzekający.
Smutny, lecz wyrażający nadzieję.
Może któryś z tych ludzi
zatrzyma się i nic nie mówiąc,
popatrzy
i zobaczy to co ja?


"Ziarno"


Nie ma cię tutaj,
a mimo to jesteś
odleciałeś z kluczem szarych gęsi
lecz serce swe zostawiłeś
zasiałeś
nasionko słonecznika
by gdy wrócisz
rozkwitło i
dało owoce

plony słońca

"Moje imię"


Wcale nie muszę pisać swojego imienia

Na moim kamiennym nagrobku

Rzeczywistość która mnie otacza

Nie zna go lecz zna te złe przymioty

Które z chęcią wypiszę w marmurze

Nazwana lecz nie po imieniu

Jak kukułcze jajo niechętnie przygarnięta

Patrząc w niebo boję się że

Ono się rozpadnie

Tak jak rozpada się mój świat

Strach nawet krzyknąć z rozpaczy

Gdyż niebo może być cienkim szkłem

I nie wytrzyma zbije się

A tak bym chciała by w pamięci

Ludzkiej

Zachowało się moje imię

Prawdziwe i niezmienione

A nie przywary złe cechy wszystko

Co ludziom nie jest obce

Lecz co łatwiej zapamiętać

Mój nagrobek jeszcze jest

Bezimienny czysty

Jednak widzę obcą rękę która

Zbliża się z dłutem w dłoni

Aby wyskrobać mój ból